Incredible India part 2
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Linda
07 Januari 2012 | Kazachstan, Atıraw
- MAGICAL MUMBAI –
De treinrit viel echt 200% mee!! We hadden allemaal een eigen bed, net zoals in de trein in Kazachstan. Maar in tegenstelling tot Kazachstan, was deze trein enorm zuiver. Geen rommel of afval in de trein en de wc’s waren en bleven zuiver. Er was meer ruimte in de slaapwagons en het zag er allemaal netter en nieuwer uit.
De tein zelf (aan de buitenkant) was een bonte mix van gele en groene kleuren.
Zeer verrassend kregen we, net zoals in het vliegtuig, maaltijden geserveerd. Nog uitgebreider dan in het vliegtuig: soep, warme maaltijd en ijs als nagerecht. Tafels waren er niet, dus je moest het dienblad op je schoot zetten.
’s Morgens kwamen ze langs met thee en koffie én een Indisch ontbijt, een soort van groentenburgers met brood. Ketchup mocht natuurlijk niet ontbreken. Volgens mij eten Indiers overal ketchup bij.
We deelden de wagon met twee studenten die in Mumbai woonden. Dankzij hen kregen we een heleboel informatie over India, Mumbai en Indische gebruiken. Het was een gezellige en leerzame 17 uur durende treinreis… =)
Er was blijkbaar iets fout gegaan met de hotelreservatie in Mumbai. Er was gereserveerd, maar het hotel had geen bevestiging gestuurd. Uiteindelijk bleek dat het hotel volgeboekt was.
Gelukkig vond het hotel een ander hotel voor ons, een eindje verder. Het is klein en eenvoudig. De helft van de elektriciteit werkt niet. Maar ja, we zaten in een grote stad die volgens de mensen nooit slaapt. Hier heb je dan ook niet veel nodig…
Na een frisse douche (emmer), waren we klaar om Mumbai (het oude Bombay) te verkennen. We vonden een klein restaurantje waar ze heel spicy food hadden. Toestand na de lunch: Tobin ziek, Jenn ziek en de rest totally ready to explore the city. Dan maar met z’n vieren op pad…
Zonder plattegrond is dit niet echt een gemakkelijke klus. We besloten om bij de markt te beginnen. We hadden we advies gekregen over plaatsen, maar we wisten niet waar ze waren. We kregen het idee om naar de Gateway of India te gaan. Dit was een groot plein met een soort Arc de Triompf, recht aan zee. Vlakbij de Gateway of India vertrok de laatste boot naar “Elephant Island”.Dit is een eilandje waar ze rotsen hebben die ze de “Elephant caves” noemen. De boottocht nar het eiland duurde één uur en het was een heerlijk moment van verkoeling. Bombay is namelijk heet, zeer heet in vergelijking met Delhi. En gloeiend heet in vergelijking met Atyrau. Het temperatuursverschil is zo’n 50 graden!!
Op het eland waren apen en wilde waterbuffels, maar geen olifanten. Het eiland heeft de naam omdat de grotten de grootte van een olifant hebben en sommige delen zijn in de vorm van een olifantenslurf.
Een les die Corryn tijdens deze trip heeft geleerd: Aai NOOIT een wilde waterbuffel…
Je moest een stuk wandelen om bij het eiland te komen (brug) en onderweg kwamen we een aantal heilige koeien en waterbuffels tegen. Corryn dacht even een buffel te kunnen aaien… mooi niet!
De buffel scheurde meteen heel zijn broek open met zijn scherpe horens. We lagen natuurijk dubbel van het lachen.
Op de terugweg waren we net op tijd voor d laatste boot. Eigenlijk een beetje te laat, want we moesten met de extra boot mee. Ier hadden we al snel contact met een familie. We hebben de hele terugweg met de familie gepraat.
Terug op het vaste land hebben we het Taj Palace hotel bezocht. Dit is één van de chiqueste hotels ter wereld. Na afloop gegeten in een klein restaurantje. De ober was een vriendelijke jongeman die zijn telefoonnummer had gegeven voor als we de stad widen gaan verkennen.
In Mumbai deelden Jenn, Sarah en ik een kamer. Maar het was zo ontzettend warm dat ik mijn matras naar het balkon had verplaatst. Dit had zowel voor- als nadelen. Het nadeel was het lawaai op straat. Een voordeel is dat je de stad wakker ziet worden. Mensen die hun doodgewone zaterdag opstarten, en alles en iedereen dat weer tot leven komt. Bovendien is het ook aangenaam koel op het terras. We zullen de stoffige wolken en uitlaatgassen op straat maar even achterwege laten…
Het ontbijt werd een brunch doordat we onze kleren hadden gewassen. Hierdoor was het al snel laat geworden. We kozen voor een lokaal eettentje, uitgebaat door Moslimmannen. Er waren helemaal geen vrouwen daar, dus ze keken wel even raar toen we daar binnenkwamen.
Een man met een lange baard kwam onze bestelling opnemen. Hij sprak geen Engels en wij geen Hindi, dus het viel niet mee. Bestelling per bestelling kregen we ons eten.
’s Middags stond Dharavi op het programma. Dat gedeelte van de stad heeft één van de grootste sloppenwijken van Mumbai. We namen een kleurrijke bus en ongeveer een uur later waren we in Dharavi. Nu moesten we alleen nog op zoek naar de sloppenwijken. Een man wilde ons wel de weg wijzen.
Hij bleek in een hotel te werken en hij had een dag vrij. Het leek wel of hij iedereen kende in de buurt. Uiteindelijk gaf hij ons een rondleiding van zo’n vier uur.
Ik had me al helemaal voorbereid op gruwelijke en aangrijpende taferelen van bedelende en ongelukkige kinderen. Er waren veel kinderen en ze waren arm, maar ze leken vrij gelukkig.
In de sloppenwijken waren families die kleine fabriekjes hadden. Er was bijvoorbeeld een plaats waar ze plastic sorteerden of krantenpapier en ander papier recycleden. Sommigen maakten armbandjes of smolten goud om er andere dingen van te maken.
Naast de families waren er ook kleine fabriekjes waar ze bijvoorbeeld zeep, spijkerbroeken of kleding maakten. Hier komen de spullen dus vandaan waar “made in India” opstaat. De mensen krijgen er niet echt voor betaald, maar zo blijven ze bezig. De meesten krijgen een percentage van de winkelprijs.
Na een paar uur in de sloppenwijken rond te hebben gelopen, gingen we naar een kerkschool. Sobere klassen mt weinig voorzieningen is het enige wat we zagen.
We besloten dat het tijd werd om terug te gaan naar het hotel. We hadden immers nog een busrit van een uur voor de boeg….
’s Avonds was het kerstavond en daar hoort natuurlijk een kerstmenu met cadeautjes bij. Helaas was bijna iedereen ziek of moe. Niemand had echt zin om uit te gaan, behalve Sarah en ik. We hadden afgesproken om uit te gaan met de jongens van het restaurantje. Eerst zijn we naar een danscafé gegan en uiteindelijk zijn we in het restaurantje geeindigd voor een afterparty.
Rond 3 uur namen we een taxi naar het hotel en daar raakten we aan de praat met de man van de receptie. Van het een kwam het ander en even laterr zaten we een Hindi-film te kijken op zijn gsm. Toen de film afgelopen was, was het al zo laat geworden dat slapen geen nut meer had.
Eerste kerstdag en zo’n 37 graden!!! Het kerstgevoel was ver te zoeken.
Het leek ons een mooie dag voor een wandeling naar de “Laundry place”. Een plaats waar alle was uit de stad wordt gedaan. Volgens een aantal reisgidsen de moeite waard voor een bezoekje.
We kregen een aantal keer de aanwijzing om rechtdoor te lopen. Best grappig als je bedenkt dat er in Mumbai geen enkele straat recht is. Na een paar uur wandelen, zagen we de Laundry plaats vanaf een brug. We dachten dat dit het was en maakten een paar foto’s.
Een eindje verderop werden we aangesproken door een man die vroeg of we een rondleiding wilden in de Laundry plaats. Dit was een heel interessante rondleiding. Er werken zo’n 10.000 mensen voor 8 rupies per dag. Ze wassen, drogen en strijken alle was uit de stad. Zo’n 20 mensen wonen samen in kleine garages. De was wordt bij de mensen of bedrijven opgehaal. Sommige medewerkers moeten 8-10 km wandelen om was op te halen of terug te brengen. Mannen uit de kleine dorpjes komen tijdens het droge seizoen werken in de Laundry plaats. Dit is weer een idee om de mensen aan het werk te houden en ervoor te zorgen dat iedereen een inkomen heeft. Ook hier heeft de regering weer niets gedaan, het is allemaal een initiatief van de bevolking.
’s Avonds waren we door de Dharavi community uitgenodig voor de kerstmis. We hadden snoepjes en ballonnen gekocht voor de kindren n een first aid kit en potloden voor de kerk en school. We werden bij het busstation opgewacht door de man die ons de vorige dag een rondleiding had gegeven.
We werden warm onthaald door de Dharavi mensn, de kinderen kenden ons nog van de dag ervoor. De kerk was een garagebox van 2 op 3 meter. De muren waren paars en groen geschilderd. R hing een schoolbord met Merry Christmas tegen de muur.
We kregen meteen koffie en thee (uit een zakje) en moesten toen wachten tot de mis begon. De kinderen waren echt super enthousiast en al snel zaten we dicht op elkaar geplakt liedjes te zingen en te klappen.
Achteraf was er cake, chips, cola en samosa voor iedereen. Je had de kinderen moeten zien juichen! Corryn had nog een speech gegeven en iedereen was echt super gelukkig. Ze moesten de garagedeur zelfs dicht doen omdat alle kinderen uit de buurt kwamen kijken waar al dat lekkers vandaan kwam. Na afloop werden er veel foto’s gemaakt door de pastoor, die hij via e-mail gaat doorsturen.
Dit was een geweldige, speciale en spontane Kerst! Heel aangrijpend, maar eentje om nooit meer te vergeten! Dit dankzij de kinderen uit de Dharavi sloppenwijk.
(vervolg in deel 3)
De treinrit viel echt 200% mee!! We hadden allemaal een eigen bed, net zoals in de trein in Kazachstan. Maar in tegenstelling tot Kazachstan, was deze trein enorm zuiver. Geen rommel of afval in de trein en de wc’s waren en bleven zuiver. Er was meer ruimte in de slaapwagons en het zag er allemaal netter en nieuwer uit.
De tein zelf (aan de buitenkant) was een bonte mix van gele en groene kleuren.
Zeer verrassend kregen we, net zoals in het vliegtuig, maaltijden geserveerd. Nog uitgebreider dan in het vliegtuig: soep, warme maaltijd en ijs als nagerecht. Tafels waren er niet, dus je moest het dienblad op je schoot zetten.
’s Morgens kwamen ze langs met thee en koffie én een Indisch ontbijt, een soort van groentenburgers met brood. Ketchup mocht natuurlijk niet ontbreken. Volgens mij eten Indiers overal ketchup bij.
We deelden de wagon met twee studenten die in Mumbai woonden. Dankzij hen kregen we een heleboel informatie over India, Mumbai en Indische gebruiken. Het was een gezellige en leerzame 17 uur durende treinreis… =)
Er was blijkbaar iets fout gegaan met de hotelreservatie in Mumbai. Er was gereserveerd, maar het hotel had geen bevestiging gestuurd. Uiteindelijk bleek dat het hotel volgeboekt was.
Gelukkig vond het hotel een ander hotel voor ons, een eindje verder. Het is klein en eenvoudig. De helft van de elektriciteit werkt niet. Maar ja, we zaten in een grote stad die volgens de mensen nooit slaapt. Hier heb je dan ook niet veel nodig…
Na een frisse douche (emmer), waren we klaar om Mumbai (het oude Bombay) te verkennen. We vonden een klein restaurantje waar ze heel spicy food hadden. Toestand na de lunch: Tobin ziek, Jenn ziek en de rest totally ready to explore the city. Dan maar met z’n vieren op pad…
Zonder plattegrond is dit niet echt een gemakkelijke klus. We besloten om bij de markt te beginnen. We hadden we advies gekregen over plaatsen, maar we wisten niet waar ze waren. We kregen het idee om naar de Gateway of India te gaan. Dit was een groot plein met een soort Arc de Triompf, recht aan zee. Vlakbij de Gateway of India vertrok de laatste boot naar “Elephant Island”.Dit is een eilandje waar ze rotsen hebben die ze de “Elephant caves” noemen. De boottocht nar het eiland duurde één uur en het was een heerlijk moment van verkoeling. Bombay is namelijk heet, zeer heet in vergelijking met Delhi. En gloeiend heet in vergelijking met Atyrau. Het temperatuursverschil is zo’n 50 graden!!
Op het eland waren apen en wilde waterbuffels, maar geen olifanten. Het eiland heeft de naam omdat de grotten de grootte van een olifant hebben en sommige delen zijn in de vorm van een olifantenslurf.
Een les die Corryn tijdens deze trip heeft geleerd: Aai NOOIT een wilde waterbuffel…
Je moest een stuk wandelen om bij het eiland te komen (brug) en onderweg kwamen we een aantal heilige koeien en waterbuffels tegen. Corryn dacht even een buffel te kunnen aaien… mooi niet!
De buffel scheurde meteen heel zijn broek open met zijn scherpe horens. We lagen natuurijk dubbel van het lachen.
Op de terugweg waren we net op tijd voor d laatste boot. Eigenlijk een beetje te laat, want we moesten met de extra boot mee. Ier hadden we al snel contact met een familie. We hebben de hele terugweg met de familie gepraat.
Terug op het vaste land hebben we het Taj Palace hotel bezocht. Dit is één van de chiqueste hotels ter wereld. Na afloop gegeten in een klein restaurantje. De ober was een vriendelijke jongeman die zijn telefoonnummer had gegeven voor als we de stad widen gaan verkennen.
In Mumbai deelden Jenn, Sarah en ik een kamer. Maar het was zo ontzettend warm dat ik mijn matras naar het balkon had verplaatst. Dit had zowel voor- als nadelen. Het nadeel was het lawaai op straat. Een voordeel is dat je de stad wakker ziet worden. Mensen die hun doodgewone zaterdag opstarten, en alles en iedereen dat weer tot leven komt. Bovendien is het ook aangenaam koel op het terras. We zullen de stoffige wolken en uitlaatgassen op straat maar even achterwege laten…
Het ontbijt werd een brunch doordat we onze kleren hadden gewassen. Hierdoor was het al snel laat geworden. We kozen voor een lokaal eettentje, uitgebaat door Moslimmannen. Er waren helemaal geen vrouwen daar, dus ze keken wel even raar toen we daar binnenkwamen.
Een man met een lange baard kwam onze bestelling opnemen. Hij sprak geen Engels en wij geen Hindi, dus het viel niet mee. Bestelling per bestelling kregen we ons eten.
’s Middags stond Dharavi op het programma. Dat gedeelte van de stad heeft één van de grootste sloppenwijken van Mumbai. We namen een kleurrijke bus en ongeveer een uur later waren we in Dharavi. Nu moesten we alleen nog op zoek naar de sloppenwijken. Een man wilde ons wel de weg wijzen.
Hij bleek in een hotel te werken en hij had een dag vrij. Het leek wel of hij iedereen kende in de buurt. Uiteindelijk gaf hij ons een rondleiding van zo’n vier uur.
Ik had me al helemaal voorbereid op gruwelijke en aangrijpende taferelen van bedelende en ongelukkige kinderen. Er waren veel kinderen en ze waren arm, maar ze leken vrij gelukkig.
In de sloppenwijken waren families die kleine fabriekjes hadden. Er was bijvoorbeeld een plaats waar ze plastic sorteerden of krantenpapier en ander papier recycleden. Sommigen maakten armbandjes of smolten goud om er andere dingen van te maken.
Naast de families waren er ook kleine fabriekjes waar ze bijvoorbeeld zeep, spijkerbroeken of kleding maakten. Hier komen de spullen dus vandaan waar “made in India” opstaat. De mensen krijgen er niet echt voor betaald, maar zo blijven ze bezig. De meesten krijgen een percentage van de winkelprijs.
Na een paar uur in de sloppenwijken rond te hebben gelopen, gingen we naar een kerkschool. Sobere klassen mt weinig voorzieningen is het enige wat we zagen.
We besloten dat het tijd werd om terug te gaan naar het hotel. We hadden immers nog een busrit van een uur voor de boeg….
’s Avonds was het kerstavond en daar hoort natuurlijk een kerstmenu met cadeautjes bij. Helaas was bijna iedereen ziek of moe. Niemand had echt zin om uit te gaan, behalve Sarah en ik. We hadden afgesproken om uit te gaan met de jongens van het restaurantje. Eerst zijn we naar een danscafé gegan en uiteindelijk zijn we in het restaurantje geeindigd voor een afterparty.
Rond 3 uur namen we een taxi naar het hotel en daar raakten we aan de praat met de man van de receptie. Van het een kwam het ander en even laterr zaten we een Hindi-film te kijken op zijn gsm. Toen de film afgelopen was, was het al zo laat geworden dat slapen geen nut meer had.
Eerste kerstdag en zo’n 37 graden!!! Het kerstgevoel was ver te zoeken.
Het leek ons een mooie dag voor een wandeling naar de “Laundry place”. Een plaats waar alle was uit de stad wordt gedaan. Volgens een aantal reisgidsen de moeite waard voor een bezoekje.
We kregen een aantal keer de aanwijzing om rechtdoor te lopen. Best grappig als je bedenkt dat er in Mumbai geen enkele straat recht is. Na een paar uur wandelen, zagen we de Laundry plaats vanaf een brug. We dachten dat dit het was en maakten een paar foto’s.
Een eindje verderop werden we aangesproken door een man die vroeg of we een rondleiding wilden in de Laundry plaats. Dit was een heel interessante rondleiding. Er werken zo’n 10.000 mensen voor 8 rupies per dag. Ze wassen, drogen en strijken alle was uit de stad. Zo’n 20 mensen wonen samen in kleine garages. De was wordt bij de mensen of bedrijven opgehaal. Sommige medewerkers moeten 8-10 km wandelen om was op te halen of terug te brengen. Mannen uit de kleine dorpjes komen tijdens het droge seizoen werken in de Laundry plaats. Dit is weer een idee om de mensen aan het werk te houden en ervoor te zorgen dat iedereen een inkomen heeft. Ook hier heeft de regering weer niets gedaan, het is allemaal een initiatief van de bevolking.
’s Avonds waren we door de Dharavi community uitgenodig voor de kerstmis. We hadden snoepjes en ballonnen gekocht voor de kindren n een first aid kit en potloden voor de kerk en school. We werden bij het busstation opgewacht door de man die ons de vorige dag een rondleiding had gegeven.
We werden warm onthaald door de Dharavi mensn, de kinderen kenden ons nog van de dag ervoor. De kerk was een garagebox van 2 op 3 meter. De muren waren paars en groen geschilderd. R hing een schoolbord met Merry Christmas tegen de muur.
We kregen meteen koffie en thee (uit een zakje) en moesten toen wachten tot de mis begon. De kinderen waren echt super enthousiast en al snel zaten we dicht op elkaar geplakt liedjes te zingen en te klappen.
Achteraf was er cake, chips, cola en samosa voor iedereen. Je had de kinderen moeten zien juichen! Corryn had nog een speech gegeven en iedereen was echt super gelukkig. Ze moesten de garagedeur zelfs dicht doen omdat alle kinderen uit de buurt kwamen kijken waar al dat lekkers vandaan kwam. Na afloop werden er veel foto’s gemaakt door de pastoor, die hij via e-mail gaat doorsturen.
Dit was een geweldige, speciale en spontane Kerst! Heel aangrijpend, maar eentje om nooit meer te vergeten! Dit dankzij de kinderen uit de Dharavi sloppenwijk.
(vervolg in deel 3)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
