Kazachstaanse bruiloft
Door: Linda van de Sande
Blijf op de hoogte en volg Linda
04 December 2012 | Kazachstan, Atıraw
Once in a while,
right in the middle of an ordinary life,
love gives us a fairy tale…
Gisteren naar een Kazachstaanse bruiloft geweest. Het was niet de eerste keer dat ik werd uitgenodigd voor het avondfeest, maar deze keer mocht ik ook naar de ceremonie!
Bruiloften en huwelijken zijn in Kazachstan heel anders dan in de rest van de wereld. Het brengt een heleboel culturele aspecten met zich mee.
Ten eerste zijn er verschillende soorten bruiloften:
1. De bruid en de bruidegom hebben beslist om te gaan trouwen en de ouders van de jongen en het meisje zijn allebei op de hoogte. Er wordt een groot feest gegeven. De familie van de man betaalt de hele bruiloft. Het gaat hier niet om een klein feestje. Rijen tafels staan opgesteld in een zaal van een restaurant. Een gemiddelde bruiloft telt zo’n 300-400 gasten. Zelfs de ouders van het bruidspaar nodigen mensen uit. Er wordt goud gekocht voor de familie van de bruid. Niet alleen voor de moeder, maar ook voor de zussen, tantes… kortom iedereen die zijn verlanglijstje doorgeeft. Dit grapje kost gemiddeld 10.000 dollars. Families gaan hele leningen aan om deze dag te kunnen bekostigen.
De familie van de bruid komt er natuurlijk niet alleen met hun aanwezigheid vanaf. In Kazachstan is het zo dat het meisje bij de familie van de jongen intrekt na de bruiloft. Ze wordt dan ‘kelin’ oftewel schoondochter. Schoondochter heeft in Kazachstan een iets ruimere omschrijving. Ze kookt, poetst, wast en is altijd de gastvrouw als er iemand op bezoek komt. De kelin is altijd aan het werk. Als je met de oudste jongen van een familie trouwt, ben je kelin tot de volgende schoondochter aan de beurt is. Trouw je met de jongste of is je man de enige zoon in de familie, dan heb je pech! Je bent dan levenslang aan de naam ‘kelin’ en de bijbehorende taken verbonden. De familie van het meisje stuurt de kelin met een hele uitzet naar het huis van de jongen. Dekens, de kussens waar ze op zitten, servies en vele andere spullen.
2. De bruid en de bruidegom hebben beslist om te gaan trouwen en alleen de ouders van de bruidegom zijn op de hoogte. Het gaat dan om de zogenaamde ‘bride napping’. De familie van de man gaat de toekomstige schoondochter ‘ontvoeren’. Echte ontvoering kun je het niet noemen want het is met toestemming van het meisje. Ze verlaat het huis en wordt buiten opgewacht. Er wordt een witte doek over haar hoofd gegooid en ze gaat mee naar het huis van de jongen. Vanaf dan wordt de bruiloft gepland. De bruiloft wordt ook hier door de familie van de man geregeld en betaald. Maar de familie van de bruid is niet aanwezig op het feest. Ze sturen ook geen hele uitzet mee met de kelin. Binnen een jaar na de bruiloft wordt de familie van het meisje uitgenodigd bij de familie van de jongen. Dit is een bijeenkomst van de twee families. De familie van het meisje heeft dan genoeg tijd gehad om de uitzet bij elkaar te sparen. Dit is de officiele ontmoeting tussen de twee families.
De bruioft waar ik gisteren naartoe ben geweest is bruiloft nummer 2. De bride napping was zo’n maand geleden. De zoon van een collega op school ging trouwen. Alle lokale collega’s waren uitgenodigd. Ik had het geluk om als een van de weinige expats ook een uitnodiging te ontvangen.
De bruidegom was tegelijk ook de neef van Sholpan. Hier komt dubbel geluk: we konden ook naar de ceremonie gaan. Die vond ’s middags plaats en duurde maar 30 minuten. Een klein groepje kwam samen op het gemeentehuis (?). Daar moest het nieuwe bruidspaar tekenen en daarna konden ze de ringen uitwisselen. We werden naar een andere ruimte in het gebouw gestuurd. Mannen moesten aan de ene kant staan, vrouwen aan de andere kant. Er stond een grote versierde tafel met champagneglazen. Eerst werd de bruid naar de ruimte gebracht, ze was omringd door danseressen. Daarna werd de bruidegom gehaald. Er werd gedanst en daarna werd er een toast uitgebracht. Als je een champagneglas neemt, moet je ook een speech geven. Het is dus meer iets symbolisch.
Het bruidspaar ging foto’s maken en wij gingen weer terug naar huis, ons klaarmaken voor het avondfeest. Op de uitnodiging stond 18 uur, maar dit wordt meestal half 9 Kazakchstaanse tijd. Gelukkig wisten we dit al, dus hoefden we niet lang te wachten.
De zaal was enorm groot! Er stonden 15 tafels, waar ongeveer 20 personen aan konden zitten. Iedereen krijgt een vaste plaats. De tafels zijn genummerd en er wordt omgeroepen waar je moet gaan zitten. Wij zaten samen met alle collega’s.
Eerst kwam de bruidegom binnen. Daarna werd de gesluierde bruid gebracht door haar zussen. Er waren een paar rituelen waaronder het drinken van kamelenmelk. De schoonmoeder liet het bruidspaar van de melk drinken. Er kwamen bellen uit de lucht vallen, het leek net een sprookje!
Toen ook het bruidspaar had plaatsgenomen aan de speciale tafel, kon het feest beginnen. Eerst werden er wat salades geserveerd, daarna Beshbarmak en daarna chai (thee).
Ondertussen werden alle tafels een voor een op de dansvloer geroepen om een speech te geven. Er waren 15 tafels, dus je kunt je voorstellen dat dit enorm lang duurde. Na elke speech wordt er wodka gedronken. De avond wordt hierdoor voor de meeste Kazachstaanse mannen steeds gezelliger!
Wij hadden een speech samengesteld. Niemand spreekt Engels, dus het moest in het Kazachs. Een hele speech is moeilijk dus we hadden allemaal een zinnetje gezegd.
Daarna had de ‘Gipsy Family’ (Sholpan, Sarah, Hope, Eric en ik) nog een liedje gezongen. Eric speelde op de gitaar en we zongen ‘When you say nothing at all’ van Ronan Keating.
Het is de traditie dat je geschenken of geld krijgt als je een optreden geeft. Er worden trouwens heel de avond cadeautjes uitgedeeld aan de gasten. Na ons optreden had Eric een nieuw overhemd, iedereen belwaarde voor de telefoon en 6000 Tenge (zo’n 30 euro).
Ze vonden het dus blijkbaar super leuk dat we het initiatief hadden genomen om iets te doen.
Verder bestond de avond uit dansen, dansen en dansen….
right in the middle of an ordinary life,
love gives us a fairy tale…
Gisteren naar een Kazachstaanse bruiloft geweest. Het was niet de eerste keer dat ik werd uitgenodigd voor het avondfeest, maar deze keer mocht ik ook naar de ceremonie!
Bruiloften en huwelijken zijn in Kazachstan heel anders dan in de rest van de wereld. Het brengt een heleboel culturele aspecten met zich mee.
Ten eerste zijn er verschillende soorten bruiloften:
1. De bruid en de bruidegom hebben beslist om te gaan trouwen en de ouders van de jongen en het meisje zijn allebei op de hoogte. Er wordt een groot feest gegeven. De familie van de man betaalt de hele bruiloft. Het gaat hier niet om een klein feestje. Rijen tafels staan opgesteld in een zaal van een restaurant. Een gemiddelde bruiloft telt zo’n 300-400 gasten. Zelfs de ouders van het bruidspaar nodigen mensen uit. Er wordt goud gekocht voor de familie van de bruid. Niet alleen voor de moeder, maar ook voor de zussen, tantes… kortom iedereen die zijn verlanglijstje doorgeeft. Dit grapje kost gemiddeld 10.000 dollars. Families gaan hele leningen aan om deze dag te kunnen bekostigen.
De familie van de bruid komt er natuurlijk niet alleen met hun aanwezigheid vanaf. In Kazachstan is het zo dat het meisje bij de familie van de jongen intrekt na de bruiloft. Ze wordt dan ‘kelin’ oftewel schoondochter. Schoondochter heeft in Kazachstan een iets ruimere omschrijving. Ze kookt, poetst, wast en is altijd de gastvrouw als er iemand op bezoek komt. De kelin is altijd aan het werk. Als je met de oudste jongen van een familie trouwt, ben je kelin tot de volgende schoondochter aan de beurt is. Trouw je met de jongste of is je man de enige zoon in de familie, dan heb je pech! Je bent dan levenslang aan de naam ‘kelin’ en de bijbehorende taken verbonden. De familie van het meisje stuurt de kelin met een hele uitzet naar het huis van de jongen. Dekens, de kussens waar ze op zitten, servies en vele andere spullen.
2. De bruid en de bruidegom hebben beslist om te gaan trouwen en alleen de ouders van de bruidegom zijn op de hoogte. Het gaat dan om de zogenaamde ‘bride napping’. De familie van de man gaat de toekomstige schoondochter ‘ontvoeren’. Echte ontvoering kun je het niet noemen want het is met toestemming van het meisje. Ze verlaat het huis en wordt buiten opgewacht. Er wordt een witte doek over haar hoofd gegooid en ze gaat mee naar het huis van de jongen. Vanaf dan wordt de bruiloft gepland. De bruiloft wordt ook hier door de familie van de man geregeld en betaald. Maar de familie van de bruid is niet aanwezig op het feest. Ze sturen ook geen hele uitzet mee met de kelin. Binnen een jaar na de bruiloft wordt de familie van het meisje uitgenodigd bij de familie van de jongen. Dit is een bijeenkomst van de twee families. De familie van het meisje heeft dan genoeg tijd gehad om de uitzet bij elkaar te sparen. Dit is de officiele ontmoeting tussen de twee families.
De bruioft waar ik gisteren naartoe ben geweest is bruiloft nummer 2. De bride napping was zo’n maand geleden. De zoon van een collega op school ging trouwen. Alle lokale collega’s waren uitgenodigd. Ik had het geluk om als een van de weinige expats ook een uitnodiging te ontvangen.
De bruidegom was tegelijk ook de neef van Sholpan. Hier komt dubbel geluk: we konden ook naar de ceremonie gaan. Die vond ’s middags plaats en duurde maar 30 minuten. Een klein groepje kwam samen op het gemeentehuis (?). Daar moest het nieuwe bruidspaar tekenen en daarna konden ze de ringen uitwisselen. We werden naar een andere ruimte in het gebouw gestuurd. Mannen moesten aan de ene kant staan, vrouwen aan de andere kant. Er stond een grote versierde tafel met champagneglazen. Eerst werd de bruid naar de ruimte gebracht, ze was omringd door danseressen. Daarna werd de bruidegom gehaald. Er werd gedanst en daarna werd er een toast uitgebracht. Als je een champagneglas neemt, moet je ook een speech geven. Het is dus meer iets symbolisch.
Het bruidspaar ging foto’s maken en wij gingen weer terug naar huis, ons klaarmaken voor het avondfeest. Op de uitnodiging stond 18 uur, maar dit wordt meestal half 9 Kazakchstaanse tijd. Gelukkig wisten we dit al, dus hoefden we niet lang te wachten.
De zaal was enorm groot! Er stonden 15 tafels, waar ongeveer 20 personen aan konden zitten. Iedereen krijgt een vaste plaats. De tafels zijn genummerd en er wordt omgeroepen waar je moet gaan zitten. Wij zaten samen met alle collega’s.
Eerst kwam de bruidegom binnen. Daarna werd de gesluierde bruid gebracht door haar zussen. Er waren een paar rituelen waaronder het drinken van kamelenmelk. De schoonmoeder liet het bruidspaar van de melk drinken. Er kwamen bellen uit de lucht vallen, het leek net een sprookje!
Toen ook het bruidspaar had plaatsgenomen aan de speciale tafel, kon het feest beginnen. Eerst werden er wat salades geserveerd, daarna Beshbarmak en daarna chai (thee).
Ondertussen werden alle tafels een voor een op de dansvloer geroepen om een speech te geven. Er waren 15 tafels, dus je kunt je voorstellen dat dit enorm lang duurde. Na elke speech wordt er wodka gedronken. De avond wordt hierdoor voor de meeste Kazachstaanse mannen steeds gezelliger!
Wij hadden een speech samengesteld. Niemand spreekt Engels, dus het moest in het Kazachs. Een hele speech is moeilijk dus we hadden allemaal een zinnetje gezegd.
Daarna had de ‘Gipsy Family’ (Sholpan, Sarah, Hope, Eric en ik) nog een liedje gezongen. Eric speelde op de gitaar en we zongen ‘When you say nothing at all’ van Ronan Keating.
Het is de traditie dat je geschenken of geld krijgt als je een optreden geeft. Er worden trouwens heel de avond cadeautjes uitgedeeld aan de gasten. Na ons optreden had Eric een nieuw overhemd, iedereen belwaarde voor de telefoon en 6000 Tenge (zo’n 30 euro).
Ze vonden het dus blijkbaar super leuk dat we het initiatief hadden genomen om iets te doen.
Verder bestond de avond uit dansen, dansen en dansen….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
