Nog 1 maand te gaan....

Ik weet nog dat ik als titel "We zitten op de helft" gebruikte. Nuheb ik nog ongeveer 3,5 week te gaan in Koforidua. Het is echt heel snel gegaan. Er zijn nog een aantal dingen die ik wil doen voordat ik ga. Heb vorige week een "10 things I want to do before I go-lijsje" gemaakt. Op het lijstje staat onder andere:
- Een baby op mijn rug dragen.
- Riceballs met groundnutsoep eten
- De Akkafalls bezoeken
- Nog 1 keer naar het strand gaan
- Foto's van de familie maken
- Mijn haar laten vlechten
En de rest ben ik even vergeten.
Dus het worden nog een aantal drukke weken.

Ondertussen is er in Ghana weer vanalles gebeurd. Ik ben maar weer eens geconfronteerd met de mensen die denken blank = geld. Vorige week vroeg mijn gastmoeder of ik groundnuts mee wilde brangen van de markt. Ze verkoopt die namelijk geroosterd in haar store. Ik moest niet meer dan 60 pesewas per cup betalen. Dat is de normale prijs. Ik ging dus op pad...

Store 1: 70 pesewas per cup. Ik zei de vrouw dat de groundnuts niet voor mij waren en dat ze dus de normale prijs kon hanteren. Dit wilde ze niet doen.

Store 2: 70 pesewas per cup. Ook zij wilde me ze niet voor 60 pesewas geven. Ik ging dus maar weer verder op zoek.

Store 3: 70 pesewas per cup. Ik vertelde de vrouw dat ze me gezegd hadden dat het 60 pesewas was en dat ik 3 cups wilde. Ze ging meteen akkoord. Toen zei ze: "I like you" en ze deed er nog een cup extra bij.

Je ziet dus dat er een heel groot verschil is bij de mensen qua vriendelijkheid en eerlijkheid.

Over eerlijkheid gesproken... Afgelopen maandag ging ik 's morgens de store openen. Toen kwam er een jongen langs de achterkant van de store binnen. Hij wilde brood kopen. Ik vertrouwde hem niet echt, dus hield ik hem in de gaten. Toen zag ik zijn hand ineens naar de pakjes drinken gaan. Ik heb hem op een niet zo vriendelijke manier weggestuurd en heb hem gezegd dat ik hem nooit meer in de store wilde zien. Hij dacht dat hij deze obruni even voor de gek kon houden. Dat ging dus mooi niet door! Ik heb hem ook niet meer gezien.

We hebben op school een "nieuwe" kast-rek in de klas gekregen. Ik denk wel dat ik jullie heb verteld dat een paar maanden geleden het rek ineens naar beneden viel. Op de kinderen die langs de kast zaten. Er waren gelukkig geen gewonden. Nu hebben ze dat rek in twee gezaagd en er een nieuwe kast van gemaakt. Eerst wilden ze het rek op de normale manier neerzetten. Maar het was nog steeds erg wankel en gevaarlijk. Daarna hebben ze geprobeerd om het rek op de zijkant te zetten. Ook dit werkte niet. Nu staat het rek ondersteboven in de klas. Ze gooien hier niets weg. De stoelen moeten ook eerst uit elkaar vallen, voordat ze het als brandhout gebruiken. De kinderen vallen dan ook regelmatig van hun stoel, maar dat zijn ze gewend.

En er is ook goed nieuws. We hebben een baby in het huis! Sister Yaa (die ook in het huis woont) was zwanger. In Ghana zeggen ze niet wanneer de baby gaat komen, dus niemand weet dat. Vorige week vertelde ik haar dat ik haar baby graag zou zien voordat ik vertrek. Ze zei dat hij heel snel zou komen en dat ik hem nog zou zien voordat ik ga. Minder dan een week later was het zover...
De baby is woensdag met een keizersnede geboren. Het is een jongetje, Kwaku. Hij heet Kwaku omdat hij op woensdag is geboren. De kinderen worden vernoemd naar de dag waarop ze zijn geboren. De meisjesnaam voor woensdag is Akua (dat ben ik). Na 8 dagen is er een soort naamgevingsfeest en krijgt de baby een tweede naam. Ze wachten een week, want ze geloven pas echt dat God de baby naar de aarde heeft gestuurd als de baby na 8 dagen nog leeft.
Ik ben donderdag meteen op kraamvisite gegaan in het ziekenhuis. Ze hebben in de kamers geen babybedjes of andere babyvoorzieningen. De baby slaapt gewoon in het bed van de moeder. Wel gevaarlijk als je bedenkt dat er helemaal geen bescherming rond het bed zit.
Mijn gastmoeder is ook helemaal in de babystemming. Ze was zelfs 's morgens al naar het ziekenhuis gegaan. En 's middags is ze met mij terug gegaan. Sarpomaa moest in de store blijven.
Na het bezoekuur kwam een verpleegster ons wegjagen. Voor het bezoekuur kennen ze geen Afrikaanse tijd. Het bezoekuur was pas een uur voorbij...

Vanmiddag ben ik weer even bij de kleine Kwaku op bezoek geweest. Dit om Sister Yaa eten te brengen. In het ziekenhuis krijgen bijna niets te eten. Yaa's eigen moeder woont niet ver van het ziekenhuis, maar ze is te lui om te koken. Mijn gastmoeder heeft deze taak dan maar op zich genomen (ze is veel te goed voor deze wereld), maar ze is te zwak om elke keer naar het ziekenhuis te gaan. En ik vind het natuurlijk niet zo erg om even naar de babyafdeling te gaan...

Dit was het laatste nieuws uit Ghana.

Groetjes Linda