Een beetje vanalles

Hallo allemaal!

Hier weer een berichtje uit Ghana.
Ik ben intussen gaan kijken bij het huis van de Duitse meisjes. De vrijwilligers hebben een eigen deel in het huis, met een eigen leefruimte. Ze eten ook gewoon aan een tafel. En niet met een bord op je knieen, zoals in mijn huis. Aan de ene kant is het wel fijn om met meer vrijwilligers in een huis te zitten. Maar aan de andere kant leer ik meer van het echte Ghanese leven kennen. Zij gaan niet naar bruiloften en verjaardagsfeestjes enzo. Bij hun is het allemaal iets Europeser. Ik heb het geluk dat er 4 families in het huis wonen. Er is altijd wel iemand die ergens naartoe moet en mij dan meeneemt.

Vorige week heb ik om een rondleiding in de tuin gevraagd. Ik eet elke dag nieuwe dingen, maar ik weet niet waar ze vandaan komen. Bijna alles komt uit de tuin. Er groeit hier echt vanalles > bananen, ananas, mango's, sinaasappels (maar dan wel de groene versie), kokosnoten, plantains, yam, cocoyam, okkro's en sugarcain. De sugarcain is een soort bamboestengel waarin een suikerachtige vloeistof zit.

Ik ben ook naar de beadmarket geweest. Dit is een markt waar ze allemaal Afrikaanse juwelen verkopen.
De rest van de "town" bestaat eigenlijk ook uit markt. Dat betekent heel veel smalle houten hokjes naast elkaar waarin mensen vanalles verkopen. Er is een gedeelte waar je eten kan kopen, in een ander gedeelte hebben ze vooral kleding en schoenen.

Zaterdag heb ik in "town" een bibliotheek gevonden, maar ze wilden mij geen boeken geven omdat ik hier niet naar school ga. Ook nog steeds niet nadat ik ze had beloofd dat ik ze zeker terug zou brengen.
Toen ik thuiskwam vertelde de moeder dat ze ook veel Engelstalige boeken had. Mijn gastzus had nog een aantal boeken van Afrikaanse schrijvers. Dus voorlopig heb ik wel genoeg leesvoer.

Zondag hebben we een rustdag gehouden. De gastvader van de Duitse meisjes is lid van een of andere club in een resort. Hierdoor konden we gaan zwemmen. We hebben een hele tijd gezwommen en in de zon gelegen en zijn hierdoor ontzettend verbrand.
Na het zwemmen hebben we in Koforidua avocado's gekocht. Een van de Duitse meisjes heeft hiermee avacadodip gemaakt. De gastmoeder van de meisjes had yams voor ons gebakken. Dit lijkt een beetje op frietjes. Het was heel lekker, een keer iets anders dan de rijst die ik elke dag krijg.
Vanaf hun huis is het ongeveer een half uur wandelen naar ons huis. Als je tenminste niet wordt opgehouden door mensen die een praatje willen maken. Dan kun je er nog wel een half uur bij doen.

Gisteren was ik mijn was aan het ophangen en de kinderen uit de straat waren de waspaal als goal voor hun voetbalspel aan het gebruiken. Het voetbalspel eindigde dus met de palen EN mijn was op de grond.

De meeste kinderen noemen me nog steeds Obruni, wat door Gospel (een jongetje van 5 die in het huis woont) niet altijd geapreccieerd wordt. Gisteren kwam hij me vertellen dat de kinderen me Obruni noemen omdat ze mijn echte naam niet wisten. Maar heeft ze gezegd dat ik zijn sister Linda ben en niet Obruni.

Ik heb vandaag ook nog een poging gedaan om foto's bij mijn bericht te zetten, maar het lukt nog steeds niet...

Groetjes Linda